Verhalen
- De beklimming van de Mont Ventoux
Etienne Van der haegen - 2012 - Mens sana in corpore sano
Steven Van Caelenberg - 2009 - De beklimming van de Mont-Ventoux
Geert Wulteput - 2009 - Op weg naar de Ventoux
Luc Van Gysegem - 2009 - De mietjeskant en de mannenkant van de berg
Lieven Van Mullem - 2009 - Echt gezond
Marc Mercy - 2010 - Ouderdomsdeken
Gaston Riebbels - 2010 - Ik wil de hemel zien
Paul Roothooft - 2010 - De 10 jaar durende klim naar de Mont Ventoux
mama van 5 - 2010 - Op het slotfeest was ik wél bij de eerste vijf
Wouter Torfs - 2010 - Gedicht: De naamloze zwoeger
Eric De Preester - 2010 - De Mont Ventoux part II
Steven Van Caelenberg - 2010 - Beklimming Mont Ventoux vanuit Sault
Peter den Hartog - 2013 - De Mont Ventoux PART III, zegge en schrijve 2013
Steven Van Caelenberg - 2015
De beklimming van de Mont Ventoux - door Etienne Van der haegen
Ik heb al altijd bewondering gehad voor de magische Mont Ventoux. Het was een plaats voor heroïsche taferelen tijdens de Tour de France maar ook voor pijnlijke gebeurtenissen zoals het overlijden van Tom Simpson op 13 juli 1967.
Eigenlijk had ik een kleine droom om deze Provençaalse reus ook eens te bedwingen.In oktober 2011 werd de kleine droom in gang gezet. Wij zouden in juni 2012 een weekje verblijven in Bédoin, aan de voet van de Ventoux, ik zou mijn fiets meenemen en had de steun van mijn vrouwtje. Tijdens deze week zou het weer wel een dag gunstig zijn op de beklimming aan te vatten.
Ik ben al een aantal jaren in (brug)pensioen en sinds 2009 rijd ik ca. 5.000 km per jaar met de fiets. Ik ben nu 65 jaar. Ik heb een medisch onderzoek laten doen: fietsproef en echografie van het hart. Er waren geen belemmeringen om de beklimming te doen. Verder heb ik als voorbereiding een 2 tal weken voor de beklimming de fietsroute Ronde van Vlaanderen (oranje lus, 72 km) gedaan bij wijze van test en om ervaring op te doen met het klimmen. Op de koppenberg heb ik een honderdtal meter voor de top moeten afstappen (mijn hartslag wou ik niet hoger dan 155 laten komen).
De laatste dagen had ik niet meer zo goed geslapen, ik was wat onzeker of deze onderneming wel zou lukken en er ontstond zowaar druk om niet te falen: vele mensen waren op de hoogte van mijn onderneming (misschien was dit wel een stimulans). Ik wou mijn hartslag gemiddeld beneden de 130 houden maar zou ik dan nog vooruit geraken?
Op maandagmorgen 11 juni 2012, weer na een minder goede nacht ben ik aarzelend begonnen aan de beklimming. Het eerste deel tot aan St Estève was relatief gemakkelijk, vanaf dan gedurende 10 km tot aan chalet Reynard was het stijgingspercentage ca. 9 % met enkele pieken boven de 10%. Ik hield steeds mijn hartslagmeter in het oog en wou de hartslag beneden 130 slagen per minuut houden. Tot mijn verbazing kon ik dit tempo aanhouden en eenmaal aan Chalet Reynard was ik tamelijk zeker de top te kunnen halen zonder te moeten afstappen en eigenlijk zonder veel moeite. De laatste 6 km waren nog lang, het is niet meer zo steil maar je bent al wat vermoeid geworden. Toch verliepen deze kilometers vlot en steeg de snelheid zowaar ook nog. Ik ben van begin tot einde niet van de fiets geweest. Het was een goed gevoel om boven te zijn: doorzetting en een beetje afzien werden beloond bij deze onderneming. Het was voor mij en mijn omgeving een hele opluchting.
De afdaling was zeer gemakkelijk maar het minst aangenaam: koud, veel wind en constant remmen. Beneden was het warm en was de koude snel verdwenen. Ik ben blij dat ik de kans kreeg om dit te doen. Vanaf nu zullen de fietstrainingen thuis minder prioritair zijn. Enkel zorgen voor regelmatig wat beweging maar niet meer Intensief.
Beklimming Mont Ventoux via Malaucène op 14 juni 2012
Als de eerste klim goed verliep zou ik eens via Malaucène de Ventoux willen beklimmen. Ik ben vertrokken in Bédoin en via de col de la Madeleine (hoogte 446 m) naar Malaucène gefietst. In Bédoin stelde ik nog een defect aan mijn remmen vast en liet dit in de fietsenhandel Bédoin Location in Bédoin herstellen. De tocht naar de top verloopt hier via brede banen en is volgens mij even moeilijk als vanuit Bédoin. Er zitten een paar vlakkere stukken in waar de snelheid hoger ligt en men kan recupereren maar er zitten ook enkele steilere zones in met stijgingspercentages van 12 en 11 %. Men heeft aan deze zijde ook mooiere vergezichten met zicht op de besneeuwde toppen van de Alpen in tegenstelling tot de kant via Bédoin, waar men ca. 10 km door het bos rijdt en wel wat beter beschut is tegen de wind. Misschien spreekt de zijde via Malaucène de mensen minder aan. Het heroïsche en dramatische uit de Tour gebeurde immers aan de zijde via Bédoin.
Het weer boven was prachtig en ik genoot nog van deze mooie klim. Ook deze keer zonder stoppen de top bereikt. De afdaling verliep voor de tweede maal terug naar Bédoin en was zalig. De volgende dagen was het weer prachtig en konden wij in het hotel en in Bédoin genieten van de warmte, de rust en het lekkere eten. Ten slotte hebben we de gemakkelijkste zijde vanaf Sault met de auto gedaan tot aan chalet Reynard en zijn zo terug naar Bédoin gereden.